Ο μικρός Πρίγκηπας

Δεν ξέρω από τι συστατικά αποτελούνται τα όνειρα - δεν το έχω ψάξει ποτέ! Μια και είμαι άνθρωπος της επιστήμης και των επιστημονικών εξηγήσεων, αυτό που πάντα πίστευα είναι ότι αποτελούνται από αυτό που σε απασχολεί εκείνο τον καιρό, αλλά δεν το αφήνεις να βγει στην επιφάνεια. Όταν το σώμα και μυαλό χαλαρώνουν , στον μικρό καθημερινό μας  θάνατο τον ύπνο, όλα αυτά τα θαμμένα το σκάνε και βγαίνουν στην επιφάνεια.

Βέβαια, δεν μπορώ να πω ότι δεν πιστεύω καθόλου τα προφητικά όνειρα της μαμάς μου. Μη φανταστείτε τίποτα τρελά πράγματα- κάθε φορά το ίδιο βλέπει. Νερό και χελωνάκια που προσπαθούν να βγουν στην όχθη. Όλα έχουν σημασία. Πόσα χελωνάκια, τι μέγεθος, τι χρώμα έχει το νερό, αν βγηκαν γρήγορα ή οχι - τα πάντα! Καμια φορά το νερό είναι μαύρο και κάποιο χελωνάκι δεν τα καταφέρνει (ευτυχώς σπανια), αλλά κάθε φορά που βλέπει το όνειρο, η οικογένεια περνάει μια τρικυμία. Αν όμως τα χελωνάκια έχουν επιβιώσει, την περνάμε με λίγη παραπάνω αισιοδοξία, αφού θα έχει αίσιο τέλος κάποια στιγμή.....

Καλά, θα μου πείτε, εσύ μας είπες ότι είσαι των επιστημονικών εξηγήσεων και είσαι λίγο καλύτερα από χαρτορίχτρα. Θα σας ανταπαντήσω, ότι δεν ξέρω ούτε τι ζώδιο είμαι, αλλά αυτές οι οικογενειακές παραδόσεις έχουν τελικά βαθιές ρίζες. Μπορεί να έχουν καλλιεργηθεί και λίγο (εως πολύ ), αλλά τελικά είναι η κληρονομιά του καθενός και σύμφωνα με αυτήν βαδίζει στη ζωή.

Τες πα, εγώ γενικά βλέπω χαρούμενα όνειρα. Αφήστε που όσο μεγαλώνω βλέπω όλο και λιγότερα, γιατί πέφτω ξερή όταν τελικά κοιμάμαι. Έχω κι εγώ, όπως όλοι,  κάποια ειδικά όνειρα που επαναλαμβάνονται μέσα στα χρόνια, αλλά έχουμε γίνει πια φίλοι και δεν με φοβίζουν. 

Δεν συμβαίνει το ίδιο όμως και με την κόρη μου. Ζει τους φόβους και τις στεναχώριες της πολύ ζωντανά στον ύπνο της. Καμιά φορά και τις χαρές της, και τότε τη βλέπεις να κοιμάται με ένα τρομερό χαμόγελο και μια έκφραση πληρότητας. Φοβερούς εφιάλτες, δεν έβλεπε ποτέ, αλλά από τότε που χάσαμε τον παππού της πέρσι το Μάιο, τα κακά όνειρα της κάνουν που και που καμιά επίσκεψη. Τα περισσότερα (τουλάχιστον από αυτά που θυμάται) έχουν να κάνουν με τον παππού , που κάτι παθαίνει και δεν μπορεί να τον βοηθήσει ή να την βοηθήσει αντίστοιχα . Μη νομίζετε ότι μου τα λέει και όλα. Φοβάται ότι θα στεναχωρηθώ αν μου τα πει γιατί θα θυμηθώ τον πατέρα μου,  με την αφέλεια εκείνη των παιδιών που προσπαθούν να προστατέψουν τον ενήλικα.

Και φυσικά κι εγώ κάνω ότι όλες οι μανάδες του κόσμου. Την αγκαλιάζω και της λέω όνειρο ήτανε... Μια μέρα όμως είχα μια έμπνευση. Εκεί που μου διηγιόταν μια φοβερή ιστορία ονείρου, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, της λέω "Γιατί δεν τα γράφεις?" . Γιατί κάθε τι γραμμένο, σκέφτηκε η μάνα, χάνει την τρομακτική και αυθαίρετη μορφή του, φιλτράρεται, και μπαίνει στη σωστή του διάσταση.

Ενθουσιασμός ακολούθησε από τη μικρή, που ζήταγε κάθε μέρα το dream journal της. Και μάλιστα, μια και είχαμε δει πρόσφατα και τον Μικρό Πρίγκηπα (πολύ καλή ταινία - σας την συστήνω), έδωσε παραγγελιά το journal της να έχει απέξω το μικρό Πρίγκηπα.

Και επειδή η ζωή θέλει μεράκι, το έφτιαξα κι εγώ, κομπλέ ,  με χαρούμενο κλείσιμο και σελιδοδείκτη, και από τότε φιγουράρει στο κομοδίνο της, μαζί με τα βιβλία που διαβάζει εκείνο τον καιρό.

Και να σας πω το καλύτερο? Από τότε που το φτιάξαμε, τα κακά όνειρα φαίνεται να μας παρακάμπτουν. Μόνο καλά γεμίζουν τις σελίδες του journal! Τα άγχη της ακόμα τα έχει, αλλά έχασαν την δύναμη τους και μεταμορφώθηκαν σε ωραίες ιστορίες, με αρχή , μέση και τέλος!

Και για τους βιβλιοδέτες αναγνώστες μου, είναι journal με σκληρό εξώφυλλο, δεμένο με  french link stitch. Για το κλείσιμο, έδεσα κορδέλα με συρμάτινο τελείωμα πάνω σε ένα μεταλλικό μανταλάκι, το οποίο έντυσα με χαρτί scrapbooking. Όταν θέλει η μικρή να το ανοίξει, απλά τραβάει την κορδέλα από την πίσω μεριά και βγάζει το μανταλάκι. Τις υπόλοιπες ώρες, είναι κλειστό και ασφαλισμένο!