The Eye of Horus

Ένα από τα πράγματα που κάνω και όλο λέω θα το σταματήσω αλλά δεν μπορώ, είναι να συλλέγω διάφορα πράγματα που θα με ιντριγκάρουν στο μάτι. Ξέρω, "σαβουρομαζώχτρα" λέγεται, αλλά εγώ το λέω "το μάτι του καλλιτέχνη". Μαζεύω οτιδήποτε ενδιαφέρον - από σκουριασμένα καρφιά στο δρόμο , μέχρι πεταμένα παντζούρια και σπασμένα πλαστικά παιδικά παιχνίδια. 

Και άμα είναι ψιλιλόγια που μπορώ να σκύψω και απλά να τα χώσω σε καμιά τσέπη, οκ. Το χειρότερο που θα πάθω είναι αυτό το επιτιμητικό βλέμμα  της κόρης μου και ένα "αμάν βρε μαμά! μας βλέπει κόσμος!". 

Όταν βέβαια αυτά που θα μου γυαλίσουν θέλουν συνένοχο, τα πράγματα ζορίζουν, αφού ο άντρας μου πριν το πάρει αυτό που έχω ερωτευτεί,  θα γκρινιάξει για λίγο. Έχω παρατηρήσει ότι η γκρίνια είναι ευθέως ανάλογη του μεγέθους αυτού που μου γυάλισε αλλά και το πόσος κόσμος κοιτάει τι παίρνουμε. 

Υπάρχουν φορές βέβαια που αρνείται flatly με ένα "ούτε να το συζητάς!".  Και καταλαβαίνω ότι το εννοεί, γιατί ακόμα δεν του έχω ζητήσει να πάρει κάτι - αλλά έχει δει πώς το γλυκοκοιτάζω και με έχει προλάβει πριν το πω και αναγκαστεί να αρνηθεί. Πώς το καταλαβαίνει , δεν ξέρω - είμαστε τόσα χρόνια μαζί που μάλλον με έμαθε, αλλά εγώ αυτό τον σκελετό της παρατημένης βάρκας θα τον πάρω στο τέλος, να το ξέρετε. Μου γνέφει από πέρσι το καλοκαίρι και είμαι σίγουρη ότι μπαίνει πάνω στη σχάρα!

Το βιβλίο που θα σας δείξω σήμερα, είναι προϊόν τέτοιων αντικειμένων. Το δέρμα είναι κομμάτι από έναν δερμάτινο καναπέ και η μεταλλική σύνθεση απέξω κομμάτια από σπασμένα κοσμήματα και μια αγκράφα. Τα είχα πολλά χρόνια στα συρτάρια μου με τα "found objects" όπως τα  λέω εγώ  (sic) ή τη "σκουπιδαρία " που λέει το παιδί μου.

Ρητίνη, κερί, χρωστικές,  ένα καλό ανακυκλωμένο χαρτί από μέσα και ένα spring back δέσιμο που του πήγε πλύ, μεταμόρφωσαν τα σκουπίδια στο " Eye of Horus". Γιατί φυσικά το journal μου  έχει ονοματεπώνυμο και οικογένεια, αφού ανήκει στην σειρά "From the beginning of Time"