Ανακαίνισης συνέχεια....

Όπως ξερετε όσοι ασχολείστε με τις παλαιώσεις, το δύσκολο είναι να περιμένεις από layer σε layer. Για να περάσει η ώρα και να μην ξεγελαστείς και περάσεις το επόμενο στρώμα πριν στεγνώσει το προηγούμενο, καλό είναι να κάνεις και δεύτερο project ταυτόχρονα. Ούτως ή άλλως τα παλιά σου ρούχα φοράς, χρώμα έχεις, και τα πινέλα σου είναι ήδη βρώμικα. Δεν έχεις να χάσεις τίποτα συνεπώς, αλλά μόνο να κερδίσεις

Προς μεγάλη δυστυχία της κόρης μου, του άντρα και του σκύλου μου, ενώ η απαγόρευση της εισόδου στο μπάνιο ήταν ενεργή, τους απέκλεισα και το μισό σαλόνι, αφού αποφάσισα να βαψω την τραπεζαρία. 

Τραπεζαρία? Πφφφφφ. Αυτό το τραπέζι και οι καρέκλες είναι ο ορισμός του "ουδέν μονιμότερου του προσωρινού". Το αγοράσαμε όταν επιστρέψαμε στην Ελλάδα μετά το φοιτητιλίκι, με budget νεοπροσλαμβανομένου (σε άλλες εποχές βέβαια) και μόνο requirement να είναι μικρό για να χωράει σε μια γωνιά όλη τη βδομάδα , αλλά να ανοίγει και να γίνεται τεράστιο για  να μπορεί να κάτσει η παρέα στις Κυριακάτικες μαζώξεις. Βλέπετε,  οι μόνοι που έμεναν σε δικό τους σπίτι και όχι στο πατρικό τότε, είμασταν εμείς. Για τόσο παλιά μιλάμε!

Από τότε πέρασαν πάνω από 15 χρόνια, και το τραπέζι αυτό μας ακολούθησε σε όλες μετακομίσεις που κάναμε, είδε το πέρασμα από την εργένικη στην οικογενειακή ζωη,  φιλοξένησε όλα μου τα καλλιτεχνικά πειράματα , έχει κάνει κατά καιρούς χρέη αλλαξιέρας, γραφείου, πάγκου για μαστορέματα κλπ κλπ

Βλέπετε ,λοιπόν, αυτό το τραπέζι, δεν είναι το φθηνότερο neoset τραπέζι που είχαμε βρει στα τέλη της δεκαετίας του 90, όπως ισχυρίστηκε ο άντρας μου, αλλά ένα τραπέζι με ιστορία. Εεεεε? Αυτά του είπα αφού έλεγε ότι καλό θα ήταν να το πετάγαμε, γιατί η επίστρωση είχε σπάσει σημεία σημεία και φαινόταν το MDF, και γιατί είχε βαρεθεί να το βλέπει. Βέβαια, όλα αυτά τα σκέφτηκε μόλις του ανακοίνωσα ότι αποφάσισα να το μεταμορφώσω με ακρυλικά. Μάλλον δεν ήθελε να το πειράξω....

Βέβαια μετά άλλαξε γνώμη!

Κάποια στιγμή το χειμώνα, αγόρασα ύφασμα και έντυσα τις καρέκλες -  γιατί το δικό τους ήταν πια πέραν καθαρισμού. Ωραίο vintage ύφασμα, αλλά το όλο σύνολο παρέμενε φτωχό. Δεν έχω φωτογραφία να σας δείξω τώρα και ξέχασα να πάρω πριν ξεκινήσω το project, αλλά θα πάρετε μια ιδέα. Να ο Τζερυ που έχει κλέψει ένα άδειο μπουκάλι και στέκεται δίπλα στο τραπέζι. Δεν λέει και πολλά, ε? Το τραπέζι εννοώ, όχι ο σκύλος!

Όλη η δουλειά έγινε με τα Chalky Finish. Αυτό, που η επιφάνεια που θα βάψουν δεν θέλει προετοιμασία, με έχει σώσει. Πρώτα πέρασα με πινέλο τις καρέκλες καφέ σκούρο (rustic), σημεία σημεία για να αποκτήσει το χρώμα λίγο ενδιαφέρον.

Μετά, ένα χέρι με πινέλο σε λευκό (everlasting) , και ένα χέρι με ρολό για να στρώσει το τελευταίο στρώμα ομοιόμορφα.

Και ένα χέρι βερνίκι πολυουρεθάνης (velvet ) και έτοιμες!

Την ίδια τακτική ακολούθησα με τα πόδια του τραπεζιού. Το πάνω μέρος όμως το ήθελα πραγματικό rustic. Εδώ δεν έβαλα καθόλου ρολό - όλα με το πινέλο. Το πρώτο στρώμα ήταν chalky finish rustic. Το πινέλο φορτωμένο χρώμα και να αδειάζει τελείως πάνω στο τραπέζι. Οι πινελιές όλες προς την ίδια κατεύθυνση. 

Το δεύτερο στρώμα πάλι με το ίδιο χρώμα και την ίδια τεχνική για να βαθύνει τις σκιάσεις. Και για το τελευταίο layer, έκανα ένα glaze με traditions raw umber. Τα traditions είναι artist's quality ακρυλικά, οπότε λίγο χρώμα (περίπου το 1/3 της συσκευασίας), έφτασε για όλο το τραπέζι. Τώρα φαίνεται  σαν παλιό ξύλο. Καλά παλιό είναι ούτως ή άλλως, αλλά καταλάβατε τι εννοώ! 

Στο τραπέζι επειδή είναι βαριάς καταπόνησης, πέρασα τρία χέρια βερνίκι. Πάντως να πω ότι αφού πέρασα το τελευταίο χέρι, περίπου 2-3 ώρες μετά, το βλαστάρι μου έπαιξε jenga πάνω του. Μόλις την πήρα είδηση τρελάθηκα, αλλά ευτυχώς το βερνίκι δεν είχε ούτε γρατσουνιά, οπότε ίσως τα τρία χέρια να ήταν υπερβολή. Τυχερή ήταν,  γιατί θα είχαμε δράματα!

 Αν προλάβω αυτό το μήνα, θα πιάσω και την κουζίνα. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι με μυρίστηκαν που γύρισα και με βλέπω να μη σηκώνω κεφάλι από το τεζάκι μου.

Φιλιά πολλά