Ο μικρός Πρίγκηπας

Δεν ξέρω από τι συστατικά αποτελούνται τα όνειρα - δεν το έχω ψάξει ποτέ! Μια και είμαι άνθρωπος της επιστήμης και των επιστημονικών εξηγήσεων, αυτό που πάντα πίστευα είναι ότι αποτελούνται από αυτό που σε απασχολεί εκείνο τον καιρό, αλλά δεν το αφήνεις να βγει στην επιφάνεια. Όταν το σώμα και μυαλό χαλαρώνουν , στον μικρό καθημερινό μας  θάνατο τον ύπνο, όλα αυτά τα θαμμένα το σκάνε και βγαίνουν στην επιφάνεια.

Βέβαια, δεν μπορώ να πω ότι δεν πιστεύω καθόλου τα προφητικά όνειρα της μαμάς μου. Μη φανταστείτε τίποτα τρελά πράγματα- κάθε φορά το ίδιο βλέπει. Νερό και χελωνάκια που προσπαθούν να βγουν στην όχθη. Όλα έχουν σημασία. Πόσα χελωνάκια, τι μέγεθος, τι χρώμα έχει το νερό, αν βγηκαν γρήγορα ή οχι - τα πάντα! Καμια φορά το νερό είναι μαύρο και κάποιο χελωνάκι δεν τα καταφέρνει (ευτυχώς σπανια), αλλά κάθε φορά που βλέπει το όνειρο, η οικογένεια περνάει μια τρικυμία. Αν όμως τα χελωνάκια έχουν επιβιώσει, την περνάμε με λίγη παραπάνω αισιοδοξία, αφού θα έχει αίσιο τέλος κάποια στιγμή.....

Καλά, θα μου πείτε, εσύ μας είπες ότι είσαι των επιστημονικών εξηγήσεων και είσαι λίγο καλύτερα από χαρτορίχτρα. Θα σας ανταπαντήσω, ότι δεν ξέρω ούτε τι ζώδιο είμαι, αλλά αυτές οι οικογενειακές παραδόσεις έχουν τελικά βαθιές ρίζες. Μπορεί να έχουν καλλιεργηθεί και λίγο (εως πολύ ), αλλά τελικά είναι η κληρονομιά του καθενός και σύμφωνα με αυτήν βαδίζει στη ζωή.

Τες πα, εγώ γενικά βλέπω χαρούμενα όνειρα. Αφήστε που όσο μεγαλώνω βλέπω όλο και λιγότερα, γιατί πέφτω ξερή όταν τελικά κοιμάμαι. Έχω κι εγώ, όπως όλοι,  κάποια ειδικά όνειρα που επαναλαμβάνονται μέσα στα χρόνια, αλλά έχουμε γίνει πια φίλοι και δεν με φοβίζουν. 

Δεν συμβαίνει το ίδιο όμως και με την κόρη μου. Ζει τους φόβους και τις στεναχώριες της πολύ ζωντανά στον ύπνο της. Καμιά φορά και τις χαρές της, και τότε τη βλέπεις να κοιμάται με ένα τρομερό χαμόγελο και μια έκφραση πληρότητας. Φοβερούς εφιάλτες, δεν έβλεπε ποτέ, αλλά από τότε που χάσαμε τον παππού της πέρσι το Μάιο, τα κακά όνειρα της κάνουν που και που καμιά επίσκεψη. Τα περισσότερα (τουλάχιστον από αυτά που θυμάται) έχουν να κάνουν με τον παππού , που κάτι παθαίνει και δεν μπορεί να τον βοηθήσει ή να την βοηθήσει αντίστοιχα . Μη νομίζετε ότι μου τα λέει και όλα. Φοβάται ότι θα στεναχωρηθώ αν μου τα πει γιατί θα θυμηθώ τον πατέρα μου,  με την αφέλεια εκείνη των παιδιών που προσπαθούν να προστατέψουν τον ενήλικα.

Και φυσικά κι εγώ κάνω ότι όλες οι μανάδες του κόσμου. Την αγκαλιάζω και της λέω όνειρο ήτανε... Μια μέρα όμως είχα μια έμπνευση. Εκεί που μου διηγιόταν μια φοβερή ιστορία ονείρου, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, της λέω "Γιατί δεν τα γράφεις?" . Γιατί κάθε τι γραμμένο, σκέφτηκε η μάνα, χάνει την τρομακτική και αυθαίρετη μορφή του, φιλτράρεται, και μπαίνει στη σωστή του διάσταση.

Ενθουσιασμός ακολούθησε από τη μικρή, που ζήταγε κάθε μέρα το dream journal της. Και μάλιστα, μια και είχαμε δει πρόσφατα και τον Μικρό Πρίγκηπα (πολύ καλή ταινία - σας την συστήνω), έδωσε παραγγελιά το journal της να έχει απέξω το μικρό Πρίγκηπα.

Και επειδή η ζωή θέλει μεράκι, το έφτιαξα κι εγώ, κομπλέ ,  με χαρούμενο κλείσιμο και σελιδοδείκτη, και από τότε φιγουράρει στο κομοδίνο της, μαζί με τα βιβλία που διαβάζει εκείνο τον καιρό.

Και να σας πω το καλύτερο? Από τότε που το φτιάξαμε, τα κακά όνειρα φαίνεται να μας παρακάμπτουν. Μόνο καλά γεμίζουν τις σελίδες του journal! Τα άγχη της ακόμα τα έχει, αλλά έχασαν την δύναμη τους και μεταμορφώθηκαν σε ωραίες ιστορίες, με αρχή , μέση και τέλος!

Και για τους βιβλιοδέτες αναγνώστες μου, είναι journal με σκληρό εξώφυλλο, δεμένο με  french link stitch. Για το κλείσιμο, έδεσα κορδέλα με συρμάτινο τελείωμα πάνω σε ένα μεταλλικό μανταλάκι, το οποίο έντυσα με χαρτί scrapbooking. Όταν θέλει η μικρή να το ανοίξει, απλά τραβάει την κορδέλα από την πίσω μεριά και βγάζει το μανταλάκι. Τις υπόλοιπες ώρες, είναι κλειστό και ασφαλισμένο!

Φτιάχνω χειροποίητο - Ναι αλλά τι?

Είδα από την προηγούμενη μου ανάρτηση ότι τα σχόλια σας κινούνται γύρω από το πόσο νόμιμο/παράνομο είναι το να πουλάς χειροποίητο, και το πώς να κάνεις έναρξη στην εφορία με τόσο λίγο εισόδημα. Δυστυχώς σε αυτό δεν έχω απάντηση άλλη, πέραν του ότι αν θέλεις να κάνεις το χόμπι σου δουλειά, πρέπει να στοχεύσεις σε εισόδημα που να ανταποκρίνεται σε δουλειά και όχι σε χαρτζιλίκι.

Νομίζω όμως ότι ξεκινάμε ανάποδα. Πριν φτάσουμε να κάνουμε έναρξη επαγγέλματος, πρέπει να έχουμε επάγγελμα. Πρέπει δηλαδή να έχουμε περάσει από το στάδιο του "πουλάω στους συγγενείς μου για χαρτζιλίκι" και να έχουμε αποφασίσει ότι αυτό που έχουμε σκοπό να κάνουμε μπορεί να μας αποφέρει κάποιο ικανοποιητικό εισόδημα. Αυτό σημαίνει για εμένα το "κάνω το χόμπι μου δουλειά". Από τη δουλειά πρέπει να μπορείς να ζεις άλλωστε.

Πρέπει λοιπόν να κάνετε πρώτα την έρευνά σας. Και η έρευνα αυτή να είναι βαθιά και να καλύπτει όσο περισσότερα πεδία γίνεται. Το πιο βασικό είναι να δείτε αν αυτό που φτιάχνετε μπορεί να πουληθεί. Και αν ναι πού. Και αν ισχύουν τα δύο πρώτα πόσο? Και στη συνέχεια να βάλετε κάτω τους αριθμούς. Δύσκολο? Όχι. Και θα σας βοηθήσει να είστε λίγο πιο σίγουροι για το βήμα που θέλετε να κάνετε.

Ας πάρουμε παράδειγμα κάποια που φτιάχνει χειροποίητες ευχετήριες κάρτες. Μπορεί να πουλήσει στην Ελλάδα ευχετήριες κάρτες? Δύσκολο, το κοινό είναι μικρό. Στην Αγγλία? Πιο εύκολο - εκεί είναι μέσα στην κουλτούρα των Άγγλων. Ααα μάλιστα, μήπως να εξετάσει λοιπόν κάποια διεθνή πλατφόρμα?  Όμως αυτό έχει έξοδα. Η κάθε κάρτα κοστίζει ένα x ποσόν, θέλει y ώρες να φτιαχτεί και επιβαρύνεται με z έξοδα. Υπολογίζει λοιπόν περίπου το κόστος και κοιτάει τις τιμές από κάρτες στην πλατφόρμα που έχει επιλέξει. Είναι τέτοιες που να αφήνουν κέρδος? Αν ναι προχωράει στο επόμενο βήμα της ανάλυσης. Αν όχι θα πρέπει να ψάξει το επόμενο κανάλι πωλήσεων! Στην Ελλάδα λοιπόν. Που μπορεί να τις διαθέσει?  Όπου κάνουν δώρα. Σε καταστήματα, παιδότοπους, χαρτοπωλεία κλπ κλπ . Ααααα, ώρα για βόλτα να δούμε τι παίζει. Μάλλον ούτε εδώ συμφέρει, φτιάχνω όμως και καλό γλυκό του κουταλιού. Μήπως να δω αυτό?

Όταν κάνουμε τη διαδικασία αυτή πολλές φορές σε διαφορετικές κατευθύνσεις, θα έχουμε μια πιο σαφή απάντηση στο ερώτημα του αν μπορούμε να πουλήσουμε τις χειροποίητες δημιουργίες μας. Αν δεν βγαίνουν τα νούμερα, τότε απλά δεν πουλιόνται, όσο ωραίες κι αν είναι.



Όλη αυτή η διαδικασία μπορεί να σας φάει πολύ καιρό. Όμως δείτε τον εαυτό σας σαν επιχειρηματία. Πριν δεσμευτεί σε μια επένδυση, κάνει όλα τα πιθανά σενάρια. Και τα καλά και τα κακά. Γιατί πρέπει να μπορεί να αντιμετωπίσει όλες τις περιπτώσεις και να μην γονατίσει όταν έρθει η κακή αλλά και να μπορεί να αντεπεξέλθει στην καλή.

Ας ξεκινήσουμε , λοιπόν με ένα απλό business plan. Πάρτε χαρτί και μολύβι και απαντήστε στις ακόλουθες ερωτήσεις

1.  Γιατί θέλω να πουλήσω τα προιόντα μου? Ψαχτείτε βαθιά και σκεφτείτε ειλικρινά. Θέλετε να συμπληρώσετε το εισόδημα σας, να ζήσετε από αυτό, να αναγνωριστείτε σαν καλλιτέχνες? Ο καθένας μας έχει τις δικές του απαντήσεις και αυτές θα σας βοηθήσουν πολύ στο να προσδιορίσετε τι θέλετε να κάνετε

2. Τι θα πουλήσω? Προσέξτε! Όχι τι ξέρω να φτιάχνω, αλλά τι αποφασίζω να φτιάξω για να πουλήσω.

3. Ποιό είναι το target  group μου? Φτιάξτε το προφίλ του πιθανού σας αγοραστή. Είναι ο οικολόγος που ψάχνει φυσικά σαπουνάκια, η fashionista που θέλει κοσμήματα μοναδικά, η μαμά που θέλει personalized αντικείμενα για το παιδί της, ο συλλέκτης που αγοράζει τέχνη?

4. Πού θα μπορούν οι πιθανοί αγοραστές μου να με βρουν?  Έρευνα αγοράς! Χρησιμοποιείστε το διαδίκτυο. Αναζητήστε προϊόντα παρόμοια με τα δικά σας και δείτε πού τα πουλάνε. Βρείτε με άλλα λόγια τα κανάλια πώλησης των προϊόντων σας. Bazaars, καταστήματα λιανικής, διαδίκτυο, επιδείξεις σε σπίτια ..... η λίστα είναι ατελείωτη!

5. Πότε χρησιμοποιείται το προιόν μου?  Το "φτιάχνω βιβλία για βάπτιση" που είναι μια ή δύο φορές στη ζωή του κάθε πελάτη, θέλει διαφορετική αντιμετώπιση με το "φτιάχνω κόσμημα" που ο ίδιος πελάτης θα κάνει επαναλαμβανόμενες αγορές.

6. Τι διαφορετικό έχει το δικό μου προιόν από τον ανταγωνισμό? Γιατί κάποιος να αγοράσει το δικό μου βιβλίο? Τι μπορώ να του δώσω διαφορετικό από τους χιλιάδες άλλους που φτιάχνουν? Επώνυμο / ειδικό  χαρτί, μοναδικά εξώφυλλα, καλή τιμή, γρήγορη αποστολή? Σκεφτείτε ποια είναι τα δυνατά σας σημεία, και πού ξεχωρίζετε από όλους τους άλλους, και παίξτε εκεί!

7. Πώς θα προσεγγίσω τον πελάτη μου? Τι μέσα διαθέτω? Είμαι ενεργός blogger? Έχω μεγάλο κύκλο στο FB? Η μαμά μου έχει γνωριμίες και μπορώ να διαθέσω τα προϊόντα μου σε καταστήματα?

Πάρτε χαρτί και μολύβι , λοιπόν, και θα δείτε στο τέλος πόσο πιο ξεκάθαρα θα είναι τα πράγματα για εσάς.

Και αν όλα αυτά σας κάνουν πιο σίγουρες ότι θέλετε να κάνετε το σωστό βήμα, μείνετε συντονισμένες για το επόμενο post

Πατώντας πάνω στις ετικέτες "φτιάχνω χειροποίητο " και " πουλάω χειροποίητο", που βρίσκονται ακριβώς από κάτω, μπορείτε να δείτε όλα τα ποστ της σειράς αυτής

Τι έκανα με τα πόδια μιας παλιάς Singer.....

Δεν ξέρω αν το υπόγειο σας είναι σαν το δικό μας, αλλά αν έχετε πατρικό σπίτι που μάλιστα έχει φιλοξενήσει πάνω από 2-3 γενιές, είναι σίγουρο ότι κρύβει ξεχασμένους θησαυρούς!

Σε μια επίσκεψη μου στο πατρικό, λοιπόν, κατέβηκα να "ψωνίσω" στο υπόγειο. Και παραμερίζοντας κάτι κουτιά ξεχασμένα από τον καιρό του Νώε, αντίκρισα τα πόδια μιας singer. Τώρα ποιανής γιαγιάς- θείας- προγιαγιάς ήταν αυτά, κανένας δεν ήξερε να μου πει. Την μηχανή από πάνω, την είχε χρόνια ο πατέρας μου σαν διακόσμηση στο μαγαζί . Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μη σας πω. Τα πόδια όμως ήταν σε μια άκρη στο υπόγειο και από πάνω τους είχαν στοιβαχτεί διάφορα πράγματα, που τα έκρυβαν σχεδόν τελείως.

Είμαι σίγουρη ότι ήδη μαντέψατε ότι  αμέσως φώναξα το Χάρη,  και απαίτησα να μεταφέρει αυτό το αριστούργημα στο εργαστήριο μου! Φυσικά την γκρίνια μου την άκουσα: είναι παν βρώμικα, κατασκουριασμένα, θα μου λερώσουν το αυτοκίνητο κλπ. Εγώ όμως, βράχος! Είδε και απόειδε και αποφάσισε ότι και να γκρινιάζει δουλειά δεν γίνεται, οπότε άρχισε να τα ξεθάβει. Τα ανέβασε από το υπόγειο,  προσθέτοντας και το παν-βαρια  στα υπόλοιπα κοσμητικά (χαχα μασιφ σίδερο λέμε - δεν διαλέγω ότι και ότι!) και εκεί τον άφησα να πάρει το λάστιχο και να τα ξεπλύνει λίγο πριν τα βάλει στο αυτοκίνητο.

Ξέχασα να βγάλω φωτο πριν την πρώτη μου επίθεση, αλλά πιστέψτε με ήταν αρκετά χάλια! Μέσα στη σκουριά και τη βρώμα! Αν δείτε το μέσα μέρος από το ποδαράκι της φωτό, θα πάρετε μια ιδέα. Το μόνο που σας λέω είναι ότι το εσωτερικό από το ποδαράκι ήταν στην καλύτερη κατάσταση, γενικά.

Αν ήταν τα μαγαζιά ανοιχτά εκείνη την ώρα, θα είχα πάει για ψώνια. Αλλά ήταν Κυριακή.  Δευτέρα πρωί πρωί ήμουνα έξω από το χρωματοπωλείο. Μου ελειπε το βασικό συστατικό. Hammerite. Αυτό είναι ένα υλικό που το βάζεις απευθείας πάνω στη σκουριά και βάφεις με μια κίνηση. Φυσικά διάλεξα το "σφυρήλατο μέταλλο". Και  μετά από 2 χέρια, τα πόδια ήταν σαν καινούργια!

Και τότε ήρθε η ώρα του παιχνιδιού! Και επειδή ήθελα να φτιάξω τραπέζι, πήγα και αγόρασα και μια ταβλα τραπεζιού, για να μην καθυστερώ. Οσο στεγνώνει το μέταλλο, να παίζω με το ξύλο και τούμπαλιν.

Έστησα το ξύλο πάνω σε δύο τρίποδα και άρχισα την καταστροφή. Αφού το έτριψα λίγο με το τριβείο να είμαι σίγουρη ότι δεν έχει καμιά αγκίδα, του έκανα κατσαβιδιές, χτυπήματα, γρατσουνιές - ότι μπορείτε να φανταστείτε! Αφού κατέβηκε η μικρή να δει τι παλεύω με τα σφυριά και κάνω θόρυβο, και όταν ανέβηκε πληροφόρησε τον πατέρα της ότι έχω τόσα νεύρα που διαλύω ένα ξύλο!

Αφού το χάλασα όσο ήθελα, μετά το πέρασα ένα στρώμα κερί. Ξέρετε αυτό το φοβερό κερί των Chalky Finish. Πρώτο χέρι, λοιπόν, Golden Brown Wax.  Απλό σαν διαδικασία. Με το ειδικό στρογγυλό πινέλο, το δουλεύεις με κυκλικές κινήσεις να το ρουφήξει το ξύλο, και μετά σκουπίζεις το πλεόνασμα. Όσο πιο πολύ το αφήσεις και όσο πιο πολύ το δουλέψεις, τόσο πιο σκούρο γίνεται.

Το άφησα λίγο να στεγνώσει και έπιασα τα πόδια. Για την παλαίωση ακολούθησα μια από τις έτοιμες συνταγές της Deco Art. Τρία μέρη Chalky Finish Primitive  και ένα μέρος Treasure. Το χρώμα που βγήκε ήταν ακριβώς το χρώμα που ήθελα! Τις αναλογίες τις μέτραγα με ένα κουταλάκι του γλυκού. Σας πληροφορώ, ότι μου περίσσεψε και χρώμα και έτρεχα να βρω βαζάκι να μην το πετάξω! Σκεφτόμουνα μήπως να το οξειδώσω λίγο από πάνω με κανένα wash Red Iron Oxide, αλλά δεν το αποφάσισα, γιατί μου άρεσε πολύ ήδη.

Με είχε πιάσει πια λύσσα να το τελειώσω, έτσι έτριψα λίγο τον πάγκο με το τριβείο, και τον πέρασα σημεία σημεία με το σκούρο κερί - το Deep Brown. Και  σε λίγη ώρα ήμουνα έτοιμη. Γιατί το κερί, εκτός από ότι βάφει το ξύλο, λειτουργεί και σαν βερνίκι - δηλ είναι το τελευταίο στρώμα και το ξύλο δεν χρειάζεται άλλη προστασία. Αυτό που σας λέω, όμως, είναι μόνο για αντικείμενα εσωτερικού χώρου. Ότι βγαίνει έξω και ταλαιπωρείται, να βάζετε από πάνω ένα καλό βερνίκι πολυουρεθάνης!

Και αυτό ήταν! Έγινε καταπληκτικό και τώρα στολίζει το εργαστήριο μου!

Σας προτείνω να πάτε για ψώνια στο υπόγειο του πατρικού σας. Είμαι σίγουρη ότι κι εσείς θα ξετρυπώσετε κανένα θησαυρό!

Φτιάχνω χειροποίητο - Μερικά πράγματα που πρέπει να σκεφτείτε καλά πριν ξεκινήσετε.

Πέστε λοιπόν ότι πήρατε απόφαση να ξεκινήσετε μια επιχείρηση με χειροποίητα. "Επιχείρηση? Όχι καλέ τι επιχείρηση? Εγώ είμαι καλλιτέχνης, δεν είμαι επιχειρηματίας!" για να απαντήσω και στο πρώτο σχόλιο της προηγούμενης ανάρτησης, του φίλου μου του Γιώργου. (Μη φοβάστε και οι υπόλοιποι, θα έρθει και η σειρά σας!)

Λοιπόν σε αυτό έχω να σας απαντήσω ότι αν δεν γίνετε κυρίως επιχειρηματίες, μην ξεκινάτε καθόλου. Ξέρετε πόσο μικρό κομμάτι της όλης διαδικασίας παραγωγής και πώλησης χειροποίητου θα είναι η δημιουργία? Θα σας πω εγώ, αλλά αν δεν με πιστεύετε, δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά στο διαδίκτυο. Είναι λιγότερο από το 40% του χρόνου που θα αφιερώσετε στη δουλειά σας!

Σίγουρα θα είναι ο καλύτερος χρόνος και αυτός που θα απολαμβάνετε πιο πολύ, αλλά θα είναι ο λιγότερος. De facto! Τον υπόλοιπο χρόνο σας θα τον μοιράζετε ανάμεσα σε φωτογραφήσεις, κοινωνικά δίκτυα, customer service (ω ναι δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ρωτάει ο κόσμος, κι εσείς θα πρέπει να απαντήσετε σε όλα με ευγένεια), marketing, λογιστικά, έρευνα αγοράς, graphic design, συσκευασία και ατελείωτες βόλτες στα ταχυδρομεία της χώρας.

Επίσης θα σταματήσετε να φτιάχνετε ότι σας αρέσει, γιατί το κάθε project θα πρέπει να έχει ένα βιώσιμο κοστολόγιο για να μπορέσει να σας αποφέρει κέρδος. Θα προσανατολιστείτε σε κομμάτια που φεύγουν πιο εύκολα, σε κομμάτια που τα  υλικά τους  μπορείτε να προμηθευτείτε σε ποσότητες για να φτιάξετε πάνω από ένα, σε κομμάτια που δεν σας παίρνουν "για πάντα" να φτιαχτούν. Όχι ότι δεν θα φτιάχνετε κι εκείνο το "μοναδικό " κομμάτι, αλλά σίγουρα δεν θα είναι ο όγκος της δουλειάς σας.

Επίσης να ξέρετε ότι έχετε ανοίξει τον εαυτό σας και τη δουλειά σας, στην κριτική του κόσμου. Την οποία πλέον θα είστε υποχρεωμένοι να την ακούτε και να την απαντάτε με ευγένεια. Το καλύτερο θα ήταν και χωρίς να σας πειράζει, αλλά αυτό δεν είναι πάντα εφικτό δυστυχώς. Όσο όμορφα και προσεγμένα αντικείμενα και αν κατασκευάζετε, θα βρεθεί κάποιος που δεν θα του αρέσουν. Που θα τα βρει άσχημα και χωρίς πρωτοτυπία, που θα σας ρωτήσει απερίφραστα "πώς το έφτιαξες να κάνω ένα ίδιο?" ή που θα σας πει ότι αυτό το κάνει και η θεία του και μάλιστα τσάμπα!

Δεν θέλω να σας τρομάξω, απλά θέλω να σας προετοιμάσω για το τι να περιμένετε. Και αυτό γιατί αυτό που ακούω συνέχεια από τον κόσμο,  είναι αυτό που σας είπα και την άλλη φορά. Έρχεται κάποιος να κάνει μάθημα και η πρώτη του ερώτηση- πριν καλά καλά κάτσει στην καρέκλα για να αρχίσει να μαθαίνει - είναι "Αυτό πόσο πουλιέται?" 

Πρέπει να ξέρετε ότι το χειροποίητο δεν είναι εύκολα λεφτά. Δεν είναι ούτε γρήγορα λεφτά. Είναι μια επιχείρηση όπως και όλες οι υπόλοιπες, που για να αρχίσει να αποδίδει, χρειάζεται δουλειά, χρόνο και χρήμα. Τους πρώτους μήνες, ίσως και τα πρώτα χρόνια, θα τρέχετε την επιχείρηση σας με τις πιτζάμες από το τραπέζι της κουζίνας σας, δουλεύοντας όλες τις ώρες της μέρας και της νύχτας, με πολύ λίγα χρήματα, κάνοντας τα πάντα μόνη σας, και κάνοντας σχέδια για τότε που η σκληρή σας δουλειά θα αρχίσει να αποδίδει! 

  "Μα είμαι καλή, θα μου πείτε. Την ξέρω την τέχνη μου και φτιάχνω ωραία πράγματα!" Δυστυχώς αυτό δεν έχει καμία σχέση. Αυτό που εγώ μπορεί να πουλάω 100 ευρώ, ένας άλλος μπορεί να το πουλάει 1000 κι ενας τρίτος να μην καταφέρει να το πουλήσει ποτέ. Και αυτό δεν έχει σχέση με το ίδιο το προιόν απαραίτητα, αλλά κυρίως με το πώς το πουλάς.

Για να εξηγηθώ καλύτερα, θα σας φέρω το παράδειγμα των Anthropology stores. Τυχαία διάλεξα το πρώτο αντικείμενο που μου έπεσε στο μάτι. Πήλινοι βιβλιοστάτες με τον πύργο του Αιφελ ζωγραφισμένο με ανεξίτηλο μαρκαδοράκι. Ευκολάκι θα λέγατε, γιατί πράγματι ευκολάκι είναι. Δεν θέλει ούτε τέχνη ούτε τεχνική!  Το Anthro τα πουλάει 40 λίρες δηλ σχεδόν 50 ευρώ. Αν βγαίνατε εσείς να τα πουλήσετε για πέστε μου, πόσα νομίζετε ότι θα πιάνατε?

Καταλάβατε τώρα τι εννοώ? Δεν είναι μόνο το αντικείμενο που πουλάτε - δεν είναι ούτε ο πρωταρχικός παράγοντας, το αντικείμενο που πουλάτε. Αυτό που μετράει κυρίως , είναι το πελατολόγιο , τα κανάλια πώλησης, το όνομα της εταιρείας, το marketing, ο τρόπος που το σερβίρει κλπ κλπ

Γι αυτό αν είστε ανάμεσα σε δύο δουλειές ή απλά χρειάζεστε ένα εξτρά εισόδημα, και το να φτιάχνετε χειροποίητο από το σπίτι σας φαίνεται κάτι απλό, ξανασκεφτείτε το. Δεν είναι!

Αν παρόλα αυτά, δεν σας τρομάζουν όλα τα παραπάνω και έχετε πάρει σοβαρά απόφαση να το κυνηγήσετε, σας λέω ότι έχετε πολλές πιθανότητες να κάνετε το χόμπι σας μια καλή δουλειά! Μείνετε μαζί μου και στην επόμενη ανάρτηση θα δούμε πώς ξεκινάμε.

Πατώντας πάνω στις ετικέτες "φτιάχνω χειροποίητο " και " πουλάω χειροποίητο", που βρίσκονται ακριβώς από κάτω, μπορείτε να δείτε όλα τα ποστ της σειράς αυτής