Myrto's journey journal to UK

Μόλις επέστρεψα στη βάση μου, για καλά αυτή τη φορά αφού το καλοκαίρι τελείωσε, και σε λίγο αρχίζουν τα σχολεία. Αυτό το καλοκαίρι, ούτε κατάλαβα πώς πέρασε, μια και έχω βάλει σε εφαρμογή τα μεγαλοεπίβολα σχέδια μου   να επεκταθώ και στο home decor (χαχαχα, ελπίζω να μην γελάει ο Θεός από πάνω!!!!) και δεν πρόλαβα να κάνω καθόλου διακοπές. Αν θέλετε πιστέψτε το - πήγα 15 μέρες στην Κρήτη και μένω δίπλα στη θάλασσα και φέτος έκανα 4 μπάνια! Τες πα

Ενώ λοιπόν περνούσα τον καιρό μου με διάφορα power tools -ξέρετε τριβεία, τρυπάνια, πριόνια κλπ κατ' ευφημισμόν "αντρικά" εργαλεία  ( ο δικός μου άντρας πάντως ούτε το όνομα τους δεν ξέρει...), και ήμουν μέχρι τα αυτιά στο πριονίδι, ήρθε ένα μαιλ που μου ανέτρεψε τα σχέδια του μήνα, τον οικογενειακό προυπολογισμό και την ηρεμία του αφεντικού του άντρα μου. 

Ούτε λίγο ούτε πολύ, προσκλήθηκα στην Αγγλία να παρακολουθήσω μάθημα με τον Lord Tim of Holtz και την Dyan Reavelay - μη ρωτάτε γιατί κάλεσαν εμένα, ούτε κι εγώ ξέρω, γιατί έμαθα στην πορεία ότι γινόταν χαμός για μια θέση! Στην αρχή είπα ναι, μετά όχι, και μόλις είδα πόσο κάνουν τα αεροπλάνα αν τα κλείσεις τελευταία στιγμή μέσα στον Αύγουστο, είπα αποκλείεται!

Αλλά επειδή τελικά τίποτα δεν αποκλείεται, βρέθηκα στις 22 του Αυγούστου να ταξιδεύω για το Λονδίνο, παρέα με τον καλό μου. Είχαμε να πατήσουμε το πόδι μας στην Αγγλία 15 χρόνια - από φοιτητές, αλλά μάλλον είναι κι αυτή σαν το ποδήλατο, αν την μάθεις δεν την ξεχνάς ποτέ.

Ξαναθυμηθήκαμε το αγγλικό φαγητό, τον αγώνα του να ψάχνεις νερό όχι sparkling και όχι flavored, τα αγγλικά ταξί, τα excuse me, τα please, τα μαγαζιά μέχρι τις 6 και τα εστιατόρια μέχρι τις 10 το βράδυ (έλεος), τον βλαμμένο τρόπο που έχουν να μετράνε πόδια , ίντσες, μίλια αλλά οπωσδήποτε όχι με ότι μετράει ο υπόλοιπος κόσμος, τις μπρίζες με το στυλό στη θέση της γείωσης,   τα δεξιοτίμονα αυτοκίνητα και το πώς πρέπει να μπεις στις πλατείες ανάποδα!

All in all περάσαμε τέλεια και μετά από πέντε μέρες τουρισμό που περιλάμβανε από ζωολογικό κήπο μέχρι καρναβάλι στο Notting Hill, ξεκινήσαμε για το Coventry να δούμε το Lord.

Και μια και είχαμε κλείσει δωμάτιο στο ίδιο ξενοδοχείο  - hotel suites στην αγγλική εξοχή  δηλ τέλεια παρέα με γουρουνάκια, αγελάδες, άλογα κλπ και τύπους που παίζουν γκολφ- μπήκα στην αίθουσα πρωινού και δείτε τι βρήκα.

Μόλις φάγαμε , ξεκινήσαμε για την αίθουσα του σεμιναρίου. Είμαστε γύρω στα 35 άτομα - μόνο 2 ξένες, όλες οι άλλες Αγγλίδες.

Το μόνο που θα πω είναι ότι ο Τιμ είναι χαρισματικός. Κατάφερε μέσα σε 4 ώρες να μας δείξει 12 καινούργιες τεχνικές, να μας εξηγήσει όλες μας τις απορίες, να μας δώσει συμβουλές και να να μας κάνει να νιώσουμε άνετα με το χιούμορ του και τον ευπροσήγορο χαρακτήρα του.

Σειρά είχε η Dyan που απλά κάνει μαγικά με τα χρώματα. Είναι τραγική με την τεχνολογία, αλλά ικανή να σου μιλάει ώρες για το πώς ένα χρώμα συνδυάζεται με άλλο ή τι χαρτί να χρησιμοποιήσεις για να σου πετύχει μια τεχνική. Να φανταστείτε, επειδή δεν της έβγαινε πώς να τρεξει ένα slide show που είχε ετοιμάσει, χόρεψε  το χορό της βροχής . Αλλά μια και δεν βγήκε ούτε αυτό, φώναξε τον Τιμ ( για δέκατη φορά μη σας πω) και τον κάθισε στη μοκέτα κρυμμένο πίσω από ένα τραπεζάκι!!!!!!, να της γυρίζει τα slides!

Ήμασταν μια τρελή τρελή παρέα.

 Και αν βάλεις στο λογαριασμό και την Kaz με το τεράστιο χαμόγελο

τον πανταχού παρών Mario, που τα κανόνιζε όλα - από τον κρύο καφέ από τα Starbacks (ούτε ξέρω πόσα μίλια μακριά), μέχρι τα κιτ και τις καλωδιώσεις

αλλά και τους αφανείς ήρωες, Alain και Jayne που ένα χρόνο τώρα οργανώνουν το event , καταλαβαίνετε τι ωραία που ήτανε.

Να η φωτογραφία τα λέει όλα. Μιλάμε για τρελή διάθεση και κέφι!

Αυτό που έπρεπε να βγάλω και δεν το σκέφτηκα είναι 35 scrappers να κάνουν ουρά στις τουαλέτες με χέρια βαμμένα σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, για να εξανθρωπιστούν λίγο πριν πάνε για φαγητό. Και φυσικά ο lord μας έσωσε, αφού μας έφερε στις ταλαίπωρες από ένα εδικό σφουγγαράκι, που καθαρίζει ακόμα και τα νύχια από τα διάφορα υλικά και χρώματα. Και επειδή καμιά μας δεν τον είχε πιστέψει, καθόταν και γέλαγε με τις χαζεμένες μας φάτσες όταν είδαμε ότι δουλεύει στ' αλήθεια!

Αυτά τα ολίγα, για να μην σας ζαλίζω (λέμε τώρα) με την φοβερή μου εμπειρία,!

Και επειδή η Κατερίνα είναι γλύκα και με σκέφτηκε (σίγουρα λέμε, εμένα είχε στο νου της), η πρόκληση του SIG αυτό τον μήνα ήταν ότι θέλουμε, φτάνει να έχει journaling, έφτιαξα ένα βιβλίο στο ταξίδι μου, που να μου θυμίζει για πάντα όλα τα ωραία που έζησα!

και επειδή έχουμε και καινούργιο παρεάκι στο SIG με πολλές καταπληκτικές δημιουργίες, κάντε μια βόλτα κι από εκεί!

Φιλιά!